"Cudowne okulary" - Lucyna Krzemieniecka

Jedna z piękniejszych, ukochanych książek mojego dzieciństwa. Książka, którą wówczas posiadałam, pamiętała chyba czasy mojej mamy. Obecna - otrzymana przy likwidacji jakiejś biblioteki, z roku 1967. I - w dalszym ciągu budzi ogromne emocje, mało tego - ilustracje (pani Ireny Kluczborskiej), które uwielbiałam jako smarkateria - dzisiaj też mi się podobają, te właśnie, a nie inne. 

"Cudowne okulary" to zbiór opowiadań/bajeczek dla dzieci w wieku przedszkolnym, napisane pięknym, literackim językiem. Gdybym miała je porównać do czegoś, to... najbardziej kojarzą mi się stylem, klimatem ze "Śpiwającą lipką" - bajkami Słowian zachodnich. Ale nie, nie jest to plagiat w żadnym wypadku. Ot, klimacik podobny, fantazyjny, ciepły, z leciuteńką nutą moralistyki. Do dzisiaj pamiętam dwuwiersz: myj się Jerzy jak należy :D Pani Lucyna Krzemieniecka najbardziej chyba jest znana z opowiastek o krasnalu Hałabale, ale... ja za nim nie przepadałam. Drażnił mnie. A "Cudowne..." kochałam szczerze.

Niestety, nowych wydań nie ma - czasem zastanawiam się, co za kretyn o tym decyduje? Taka genialna książka! a stare pozycje cenione są bardzo wysoko, takie wydanie jak moje, w tym samym stanie - właśnie oglądam w jakiś internetowym antykwariacie: 65zł... szok.

Książkę polecam gorąco :)