Smok

Moja córka wkroczyła w trudny wiek, mając niespełna 27 miesięcy. Szczerze mówiąc, współczuję jej (sobie też), bo miotanie się we własnych, skrajnych emocjach jest mocno upierdliwe. Jak to wygląda?

Ja: Agatko, chodź, idziemy do babci.

Ona: buuuuuu!

Ja: Agatko, idziemy na dwór.

Ona: buuuuuuuuuuu! buuuu!

Ja: Agatko, idziemy jeść.

Ona: buuuuuuu, nieeeee, buuuuu!

Mimo tego, że chwilę wcześniej było: jestem głodna! buuuuuuu!

Szczerze? Ręce opadają, bo nie skutkuje NIC. Każda propozycja, polecenie spotyka się z jednym: z płaczem. Co z tego, że za chwilę jest już ok, jak najpierw - ryk. I ona wykończona, i my. Przecież nawet na pytanie: chcesz pić? odpowiada: buuuuuu...

Ja wiem, że to przejściowe, że minie. Ale gdy dzisiaj na syrenie wracałam do domu i próbowałam dowiedzieć się, o co chodzi - i zero komunikacji - to zastanawiałam się, czy mam ja wrzucić do dziury jakiejś, czy ignorować, czy opierdzielić z góry na dół ;) Uprzedzam: obie dotarłyśmy cało, uff :))

Próbuję różnych podejść, wiem już, że nie mogę powiedzieć: idziemy do babci, tylko: Agu, chodź ze mną, pomożesz mi zanieść babci.... (talerz, słoik, ręcznik - cokolwiek). 

Wiem, że gdy po prostu nie widać najmniejszego powodu płaczu, to najlepiej działa branie na kolana, zaśpiewanie kilku piosenek, a potem zajęcie uwagi czymkolwiek.

Malutkimi kroczkami próbuję opanować tego smoka buczącego, który na jakiś czas zamieszkał w Agatce.